Christus kennen en een relatie met Hem opbouwen is niet perse onverenigbaar met religiositeit. Ten slotte is religie een menselijke poging om God te behagen, eren en mee in contact te komen. Zoals een kind zijn of haar liefde op velerlei wijze kan uiten
naar zijn of haar ouders zo is er ook ruimte voor diversiteit in godsdienstige
uitingen. Er zijn echter verschillen zijn tussen hoe een 2 jaar oud kind zijn
of haar liefde onder woorden brengt of op een creatieve manier tot uiting
brengt anders is dan hoe een 16 jaar oud kind dit doet. Zo is het ook binnen
het huisgezin van God. Het zal echter niet juist zijn als het ene kind de
misschien wat onvolwassen maar goed bedoelde uiting van het andere kind zou
afkraken. Dit zou niet liefdevol zijn en in feite een stuk gemis aan geestelijke
volwassenheid bij ons laten zien. Of we
het nu over stijlen van liturgie, zang, muziek, aanbidding, gebed, geestesuitingen
en ga zo maar door hebben, wat belangrijk is, is dat God het hart aan ziet en
wij die volwassen zijn in de liefde van Christus worden opgeroepen dit ook te
doen. Echter net als de oudere kinderen in het gezin de jongere kinderen helpen
mogen we hen wel in alle liefde wijzen op het voorbeeld van de godsdienst die
God zoekt wat we in Christus hebben. Groeien naar Zijn beeld door Hem in alles
te leren navolgen moet het doel blijven waar we naar streven, maar zonder
anderen in hun misschien soms onvolwassen of onervaren pogingen af te wijzen of
af te kraken. Integendeel we moeten hen met liefde accepteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten