Terugblik

De afgelopen drie maanden ben ik in therapie geweest bij een GZ-psycholoog nadat ik hulp had gezocht toen ik bij mijzelf de tekenen van post traumatische stress niet meer kon ontkennen.  Ik had bijna anderhalf jaar lang geworsteld met de gevolgen van een hele verdrietige scheiding. De vrouw waar ik 15 jaar lang zielsveel van hield had plotseling geen vertrouwen meer in ons huwelijk, en in mij of in een toekomst samen. Plotseling werd ik samen met onze twee oudste geadopteerde dochters en hun gezinnen uit haar leven gesloten.  Het ergste vond ik dat zij mijn geloof dat met Gods hulp elk obstakel overwonnen kan worden niet deelde.  Wij woonden toen in het buitenland en ze ging dus bij ons weg en nam onze twee jongste dochters mee. Ik kan niet zeggen dat ik mijn vrouw ooit helemaal heb kunnen begrijpen maar toch had ik dit nooit verwacht. Natuurlijk hadden we ook onze moeilijke momenten gehad maar die hadden we steeds overwonnen.  Ook in de vaak hele zware omstandigheden in het land waar we woonden was ik was altijd optimistisch en vol goede moed dat morgen een betere dag zou brengen.  Liefde bedekt tal van dingen en maakt soms ook wel blind. Ik was er dan ook blind voor hoe een aantal dingen en pijnlijke incidenten in ons huwelijk en gezin er ook bij mij diep in hadden gehakt.  Ze hadden onder andere oud zeer open gemaakt en verkeerde gedachten over mijzelf bevestigd: ‘’je mag er niet zijn’’, ‘’je bent niet goed genoeg’’, ‘’doe alles perfect want als je fouten maakt lig je er uit’’, ‘’jouw mening telt niet erg mee, je moet je maar schikken’’ en meer van zulke gedachten. Ook was ik me niet echt bewust van de onderliggende angsten in mijn onderbewuste die mee speelden zoals de angst voor afwijzing, de angst voor verwerping, de angst om vernederd te worden, de angst om verstoten te worden, er niet meer bij mogen horen, en verlaten te worden. Diepe angsten die hun wortels hebben in mijn moeilijke jeugd en waar ondanks twee (halfslachtige) zelfmoordpogingen in mijn vroege tienerjaren ik nooit professionele hulp voor had ontvangen.  

Toen mijn vrouw me dus verliet had ik eerst nog hoop op verzoening maar wat ik ook deed, het mocht niet baten, de deur werd steeds dicht geklapt.  Dit was voor mij teveel om te dragen, en ik raakte emotioneel helemaal uit balans en uit het veld geslagen, ik huilde voortdurend, of werd plotseling boos, of werd ik door angst bevangen.  In deze tijd waren er maar weinig mensen die besefte wat er werkelijk gaande was en begrip hadden voor mijn situatie. Ik kwam er dan ook echt grotendeels alleen voor te staan.  Daarmee werden mijn diepste angsten bevestigd.  Gelukkig vond ik houvast in mijn relatie met Christus en waren er familieleden en vrienden die hulp en bemoediging gaven. Zo kon ik nog net aan door blijven gaan en er voor zorgen dat de hulpprojecten waar ik verantwoordelijk voor was bleven doorgaan onder nieuw bestuur.  Na herhaaldelijke pogingen van verschillende mediators hadden gefaald moest ik ook de juridische strijd voor de omgang met mijn twee jongste kinderen aan gaan. Toen dit uiteindelijk goed was afgehandeld was mijn adrenaline echt op en drong het tot me door hoe veel ik verloren had in heel korte tijd: Mijn echtgenote, mijn gezinsleven, mijn werk, mijn inkomen, mijn vertrouwde leefomgeving in het buitenland waar ik 20 jaar had gewoond en nog veel meer..... Toen was ik opeens ook al mijn energie kwijt en kon ik niet meer verder. Ik sliep niet en als ik even wegdommelde had ik allerlei herbelevingen van pijnlijke incidenten die de afgelopen 15 jaar waren gebeurt. Ik was verward, verstrooid, verdrietig en ik liep rond als een zombie op automatische piloot.  Zelfs de gewone alledaagse dingen kostte me de grootste moeite.  Gelukkig kon ik bij een lief echtpaar van onze gemeente komen inwonen want ik had ook nauwelijks inkomsten. Vervolgens kon ik in therapie gaan.  

Na een intensieve therapie van drie maanden waarin ik mijn hele leven en levensverhaal, inclusief alle pijnlijke incidenten samen met de GZ psycholoog heb mogen doornemen ben ik gaan beseffen hoe belangrijk het is dat de subtiele leugens die ons ondermijnen aan het licht worden gebracht en worden vervangen door Gods waarheid. Ik heb het niet zozeer over dogmatische waarheid, hoewel dat zeker nuttig kan zijn voor andere dingen, maar vooral over de waarheid van hoe Hij over ons denkt.  Nu kan ik met de bril van Gods diepe liefde terugkijken en ben ik Hem dankbaar dat Hij ons ondanks de hevige stormen in ons leven vijftien jaar bij elkaar heeft kunnen houden. Ik ben dankbaar voor onze twee geadopteerde dochters en onze twee biologische dochters.  Ook kan ik terug kijken op een geweldig avontuur met God in hele zware omstandigheden in het buitenland waarin ik gedurende 20 jaar steeds weer Zijn trouw en liefde heb mogen ervaren en getuige mocht zien van zoveel moois ten minste van alle ellende. Natuurlijk heb ik nog steeds veel verdriet over mijn verlies maar God is een goede en altijd aanwezige trooster. Uiteindelijk kan je beter de hele wereld verliezen en tenminste Hem winnen.  Ik heb mogen leren om de pijnlijke keuze van mijn vrouw te accepteren en te respecteren als haar keuze ook al heb ik daar zelf een andere mening over.  Ook heb ik mogen leren om wat er ook gebeurd steeds weer naar haar te kijken door de bril van God’s liefde en bewogenheid en niet door de bril van teleurstelling en verdriet.  Hiermee praat ik de door ons beide gemaakte fouten niet goed, maar maak ik net als Christus scheiding tussen zonde en zondaar en kies ik om de weg van genade te gaan en niet die van veroordeling.